Parappa scoort opnieuw!

Deze week een nieuwe vermelding in de categorie “Gekker kan haast niet”. Op de gameblog van MTV (qua cross-over kan dat tellen) vinden we deze week een verkiezing die draait om... de beste hond in een videospel!

Eerder verkoos MTV Multiplayer al het “beste paard in een videospel”. Die eer ging toen naar Epona, Link’s trouwe ros uit de hitserie “The legend of Zelda”. Maar goed, ieder zijn 15 minutes of fame zullen we maar zeggen. De jury bestond ditmaal uit Leigh Alexander van Sexyvideogameland, Brian Crecente van Kotaku, Tofuburger van cultsite I can haz cheezburger en Evan Wells, oprichter van Naughty Dog Studios.

Een winnaar kiezen leek moeilijker dan verwacht: de industrie stikt dan ook van de honden. Amaterasu, Parappa the Rapper, die hele roedel van Nintendo,... Maar na lang overleg kon de jury het dan toch eens raken over “one dog to rule them all”.

Drumgeroffel....

En de winnaar is...

Parappa the rapper! Het iconische figuurtje (eigenlijk nooit geweten dat het een hond was) mag zich vanaf nu “beste hond in de industrie” noemen. Gefeliciteerd! Brian Crecente legt zijn keuze alvast nog even uit: “The most memorable, most personable video game canine in gaming history has got to be PaRappa the Rapper. PaRappa’s indefatigable persistence in the face of all odds is as inspiring as his love for Sunny Funny. You gotta believe!”

Persoonlijk had ik liever Amaterasu zien winnen: elke hond die tienkoppige draken kan verslaan en een verfborstel kan hanteren heeft bij mij een streepje voor!

Parappa in actie op de Playstation 1

Buiten woedt de oorlog, binnen is alles rustig

Gonna catch ‘em all! Het is weer Pokémon-tijd beste vrienden! Want Pikachu en al zijn kleurrijke soortgenoten duiken op de vreemdste plekken op. Is het niet in je bord of op je stoel, dan is het wel in één of andere vorm op televisie. Van de zoveelste herhaling van de animatiereeks kijkt intussen niemand meer op, Kampioenen-gewijs zijn we dat wel gewoon.

Gek genoeg duikt Pikachu zelfs op in serieuze nieuwsberichten. Haha nee hoor, dit is geen serieus nieuwsbericht. Voor al diegenen die dat dachten, er is al een speciaal RPJ-pretpakket naar jullie onderweg! Alle gekheid daargelaten, terug naar ons onderwerp. De aandachtige nieuwsjunk had het misschien al gemerkt maar eerder deze week sloop het gele gevaar CNN binnen.

Tussen breaking news over de primaries in Texas en Ohio door, toonde de controversiële zender een item over een kinderprogramma op een Iraakse televisiezender. Het programma, dat op CNN werd aangekondigd als “the number one kids show in Iraq”, toonde hoe kinderen vrolijk speelden met een reuze-Pikachu. Eén van de kinderen verklaarde achteraf aan de reporter dat “Pokémon haar favoriete serie is”.

Mooi toch dat de beestjes voor een keertje positief in het nieuws komen. Na vele berichten van ongeruste ouders die de serie te gewelddadig vonden is dit mooi om te zien. Nu maar hopen dat Nintendo dit geen inbreuk op op intellectueel eigendom gaat vinden.

Nota: de link naar het filmpje lijkt hier niet te werken. Normaal gezien link ik rechtstreeks naar het item op de website van CNN, de fout lijkt dus in hun servers te zitten. Moest het bij jullie wel werken, des te beter!

Take-Two houdt u vast aan de takken van de bomen

Rumble in the jungle! Ieders favoriete uitgever Electronic Arts (EA) heeft het boodschappenlijstje in de hand genomen en is op overnamepad. De arme stakker van dienst is ditmaal Take-Two, vooral bekend van de controversiële reeks Grand Theft Auto. De Amerikaanse uitgever uit Redwood zou een slordige 2 miljard euro overhebben voor Take-Two, een overwaardering van 64 procent van de huidige marktwaarde. Overnames lijken een nieuwe trend binnen de spellenindustrie: in 2007 slorpte Activision Blizzard al op.

Gelukkig is de directie van Take-Two niet echt op hun hoofd gevallen. Volgens een officiële verklaring wijst het bedrijf voorlopig het bod af, al was het maar omdat “EA de marktwaarde sterk onderschat”. Je moet het ze nageven, dat is gedurfd. Al een bonus van 64 procent krijgen is een smak geld, hoeveel goodwill willen ze daar dan nog bovenop? GTA mag dan wel een system seller zijn, het is geen Halo of Metal Gear Solid.

Maar afgezien van alle financiële brouhaha, kunnen we enkel juichen om de afwijzing. Herinnert u zich nog Westwood Studios of Bullfrog? Producenten die keer op keer pareltjes van spellen wisten af te leveren maar na hun overname door EA compleet op hun kop werden gezet. Veel ontevreden werknemers hebben ondertussen hun eigen studio opgericht, met wisselend succes. We kunnen alleen maar hopen dat EA lessen uit het verleden heeft getrokken.

Mind over matter: een nieuwe aanpak in besturingsmechanismen

In de categorie “Hoe gek kan je het bedenken” kan een nieuw stukje speelgoed verwelkomd worden. Emotiv's Epoc "high-fidelity nero system" belooft gefortuneerde gamers de kans om in-game objecten tot op zekere hoogte met hun gedachten te besturen. Het toestel dat je als een soort helm op je hoofd draagt, werd deze week op de jaarlijkse Game Developers Conference voorgesteld. Voor amper $ 300 kan ook u vanaf Kerstmis bomen uit de grond trekken zonder enige inspanning.

Op de helm zitten veertien contacten die de elektrische stroompjes in je hersenen oppikken. Een ingebouwde chip vertaalt deze in begrijpbare commando’s voor het spel. Voor de communicatie tussen de helm en de computer wordt gebruik gemaakt van een Bluetooth dongle.

Brian Crecente, eindredacteur van Kotaku, kreeg deze week de kans om deze vreemde nieuwe besturing uit te testen. “Het leviteren van objecten in het echte leven is enkel weggelegd voor goochelaars en illusionisten. Om het nu ook in zekere mate zelf te kunnen, is een bevreemdende maar verslavende ervaring. Alhoewel moet ik toegeven dat het even duurde voordat de helm mijn hersenen herkende. Maar dat zal vast wel aan mij liggen,” lachte de blogger.

Emotiv werkt naar eigen zeggen nog hard aan de perfectie van de technologie. Of dat dit “the next best thing” kan worden, is nu nog moeilijk te zeggen. Alles zal afhangen van het gebruiksgemak en de ondersteuning door ontwikkelaars.

Eerste details over Castlevanie-film duiken op

Nu er stilaan een doorbraak komt in het conflict tussen de filmstudio’s en de scenaristen (eindelijk, Jezus Christus!) duiken er ook zoetjesaan nieuwe weetjes op over aankomende producties. Op Kotaku staat deze week een update over een ‘live action’ Castlevania-film. Eerste gedachte: hell yeah!

Castlevania is het type spel dat misschien de stap naar het grote doek zonder veel kleerscheuren kan doorstaan. De reeks, die al sinds 1986 op de markt is en versies kent op elke belangrijke console sindsdien, draait om de familie Belmont en hun eeuwige strijd met Dracula. In zijn zoektocht naar de vampier komt de speler eerst oog-in-oog te staan met allerhande monsters in een kleurrijke fantasiewereld. De serie wordt gekenmerkt door een uitmuntende soundtrack en uniek art work.

De film zal hevig leunen op gebeurtenissen uit Castlevania III, het laatste spel uit de reeks voor Nintendo’s NES. Trevor Belmont neemt in dit spel de zweep op tegen hordes vijanden samen met een groep avonturiers. En blijkbaar nemen de producers het niet zo nauw met de chronologie: ook personages uit latere Castlevania-spellen worden ten tonele gevoerd. Ach ja, zelfs een doorgewinterde fan heeft al moeite om de meer dan twintig spellen uit mekaar te houden. Of dit project goed onthaald zal worden is nog maar de vraag. Game-naar-film adaptaties lopen meestal niet goed af en het is geen zekerheid dat Castlevania er wel in zal slagen. Alhoewel, Indiana Jones zwaait ook met een zweep en dat is ook wel losgelopen.

The times they are a-changing

Nota van de auteur: heeft u een korte aandachtsspanne, dan is deze tekst misschien niet voor u. Maar doe uzelf een plezier en bijt door. Het is het waard. We beloven wel geen taart op het einde.

Doet u wel eens aan hokjesdenken? Natuurlijk wel, geef het maar toe. Het is o zo verleidelijk meneer om mensen bij een bepaald stereotype onder te brengen. Misschien doet u wel op een alledaagse basis. En misschien, heel misschien, brengt u ook gamers onder in een stereotype. De oudere lezers hebben al weet van deze wijsheid maar vroeger was alles beter. Er was minder vervuiling, minder rommel op televisie en ook minder stereotypen. Nu? Ha! Ze gooien je dood met afval, Debby & Nancy en stereotypen.

Het was dan ook makkelijk om iemand die al graag eens een videospelletje speelde, te labelen als een contactgestoorde zonderling. Hard-core, noemden we dat toen. Iedereen klopte elkaar nog op de schouder als een spel na veel zwoegen uit was en we vonden het allemaal best gezellig. Dat was het voordeel van een klein subgroepje: je was op mekaar aangewezen. Maar een goed jaar geleden brak de dam. Door de opkomst van de casual gamer kan plots iedereen een controller opnemen: van je zusje tot je grootvader. Slimme marketeers spelen hier natuurlijk snel op in: de markt is de laatste tijd dan ook overspoeld met gewoonweg te makkelijke en domweg idiote games. Het gaat zelfs zo ver, dat alle spellen die in 2007 door de ESRB een rating werden gegeven, voor 94 % gericht waren op een publiek van - 13. Nu ja, de gustibus et coloribus non disputandum est.

Maar wat doe je als je echt geen tijd hebt om meer dan 40 uur in pakweg een nieuwe Legend of Zelda of Final Fantasy-game te steken? Eigen onderzoek wijst uit dat 100 procent van de ondervraagden zich dan ook niet wil wagen aan een spel zoals Peggle. De makkelijkste oplossing? Een nieuwe subgroep, hoera! Verheugt u allen ten lande, verwelkomt de komst van de mid-core gamer! Een groep die “all things to all people” wil zijn: ze eisen betaalbare spellen, redelijke graphics (liefst zonder bloom), veel save-mogelijkheden en levels die op een normale dvd passen. Meestal zijn compromissen halfslachtige oplossingen maar hier kan ik me echt in vinden. Gedaan met € 60 uit te moeten geven aan een spel wat veel te makkelijk/kort/inhoudsloos (schrappen wat niet past) is. Voor diegenen die mij zoeken, ik sta ginds met die vlag te zwaaien. Viva la revolución!

Bekijk het hele manifesto hier

On a side note: Raptor Safari!

Een strijd tegen windmolens

Wanneer is een nieuwe industrie volwassen? Verschillende antwoorden zijn mogelijk: als je plots belastingvoordeel kan claimen, een spectaculaire prijzenceremonie houdt of als je console plots opduikt in verschillende wetenschappelijke studies. Allemaal spannende mijlpalen maar je kan pas echt van volwassenheid spreken, als er een schimmig schandaal opduikt.

Gerstmanngate (met enige zin voor overdrijving werd er inspiratie gehaald bij Watergate e.a) lokte een enorme storm van protest over het wereldwijde web uit. Jeff Gerstmann, editorial director bij Gamespot werd om onduidelijke redenen plots ontslagen. En waar rook is, is vuur. Verschillende bronnen wezen de plotse aankondiging toe aan een minder lovende recensie die Gerstmann had geschreven over het spel Kane & Lynch.

De recensie in kwestie gaf de shooter een 6.0. Op zich niet vreemd: Metacritic vermeldt een gemiddelde van 65 tot 69 procent, wat niet ver uit de buurt is. De meeste recensies lijken het dus met mekaar eens te zijn: er was ruimte voor verbetering. Jammer genoeg voor Gerstmann speelden er grotere belangen mee.

Rond de tijd dat de recensie op het internet verscheen, liep er een uitgebreide reclamecampagne op Gamespot rond Kane & Lynch. Deze werd plots stopgezet en ook de recensie werd aangepast, zogezegd om “de tekst beter bij het gegeven cijfer aan te laten sluiten”. Plots kwamen er andere belangen aan het licht: een anonieme bron gaf te kennen dat producent Eidos verre van tevreden was. Een slechte recensie die tijdens een grote reclamecampagne verschijnt, was blijkbaar “not done”. Gamespot reageerde uiteindelijk met de publicatie van een soort FAQ waarin alle beschuldigingen ontkend werden. Bent u verrast? Ik alvast niet.

We leven immers in een tijd waarin de adverteerder, zeker op het web, het meer en meer voor het zeggen heeft. Steeds meer spellen duiken op met een soort van ingame advertising of tonen advertenties tijdens het laden. Al bij al is het een evolutie waar ik met gemengde gevoelens tegenaan kijk. Langs de ene kant verlaagt dit mogelijk de prijs van spellen maar dit mag natuurlijk niet ten koste gaan van het spelplezier of in dit geval, de redactionele onafhankelijkheid. De tijd zal leren welke kant we opgaan.

Rock, Paper, Joypad dossier: Jeff Gerstmann en de invloed van adverteerders op videospellen

Nu de storm wat is gaan liggen, lijkt de tijd rijp om wat dieper in te gaan op het grootste schandaal in video game journalism: Gerstmanngate. Tijdens de volgende week brengt Rock, Paper, Joypad nieuwe inzichten en meningen over dit ophefmakend schandaal. Hieronder alvast een voorproefje!

Ons kookboek

Bloggen kan een zware job zijn! Elke week weer een duizendtal tekens uit je vingers moeten toveren is vermoeiend en tast je reserves aan. Gelukkig kunnen we ons nu weer oppeppen met een koekje van eigen deeg: game-cakejes!
Steeds meer taarten in de vorm van een spelpersonage vinden de weg naar de oven, zelfs in die mate dat er een hele site aan toegewijd is. Moet er eens geen onderzoek gebeuren naar het effect van al dat glazuur op je oog-handcoördinatie? Want als je van iets je als een gek gaat gedragen, dan is het wel glazuur!

Wie tandartsen liever mijdt, kan zich nog altijd te goed doen aan deze Pokémon-noedels.De eetstokjes en een motiefje van de rijzende zon maken het voedzaam én leerrijk! Deze fenomenen verklaren misschien ook wel het succes van een spel als Cooking Mama. Wie had ooit kunnen denken dat een spelletje waarin je met een miniscuul pennetje miniscule groentjes moet fijnhakken meer dan twee miljoen exemplaren zou verkopen? Nu ja, na al die taart en noedels wil een mens ook wel eens wat anders leren maken.

Na de tabakslobby, nu de gamelobby

Het hele legertje fans dat zich achter één bepaalde console schaart, heeft het al lang duidelijk gemaakt: gamers zijn niet bang om zich fanatiek uit te spreken. Hun trouw en luidruchtigheid maakt hen nu ook een kracht om rekening mee te houden in de politiek.

De Amerikaanse lobbygroep Entertainment Software Association (ESA), die grote spelproducenten als EA en Nintendo vertegenwoordigt, keurde deze week een actiecomité goed dat geld gaat doneren aan “gamer-vriendelijke” politici. Wat moet je daarvoor doen? Wel, alleszins niet zomaar bij elk incident roepen dat het de fout van Grand Theft Auto is doet al veel! En het levert zomaar tussen de $50.000 en $100.000 op.

ESA’s voorzitter Michael Gallagher beseft dat deze cijfers niet zo heel veel betekenen, hij noemt het wel “een belangrijke stap in de politieke groei naar volwassenheid van de sector”. Natuurlijk had dit initiatief al veel sneller genomen moeten zijn. Veel te veel (Amerikaanse) politici zien videospelletjes als de baarlijke duivel, huidige presidentiële kandidaten inbegrepen. Benieuwd of een klein geldzakje de vooroordelen kan bedwingen...

In een poging toch nog wat zieltjes voor de goede zaak te winnen en het de gamende kiezer makkelijk te maken, werd het profiel van de democratische presidentskandidaten gelinkt aan één van de drie spelconsoles. John Edwards zou als voorman van de vorige campagne een PS3 zijn, Obama een Wii en Hillary Clinton een Xbox 360 vanwege haar “betrouwbaarheid”. Dat belooft dus wat, met die Red Ring Of Death...